جابر بن عبد اللّه انصارى گوید:
دَخَلتُ عَلى رَسولِ اللّهِ صلّى الله علیه و آله فی آخِرِ جُمُعَةٍ مِن شَهرِ رَمَضانَ، فَلَمّا بَصُرَ بی، قالَ لی: «یا جابِرُ، هذا آخِرُ جُمُعَةٍ مِن شَهرِ رَمَضانَ، فَوَدِّعهُ وقُل:
اللّهُمَّ لا تَجعَلهُ آخِرَ العَهدِ مِن صِیامِنا إیاهُ، فَإِن جَعَلتَهُ فَاجعَلنی مَرحوماً، ولا تَجعَلنی مَحروماً.
فَإِنَّهُ مَن قالَ ذلِک ظَفِرَ بِإِحدَى الحُسنَیینِ، إمّا بِبُلوغِ شَهرِ رَمَضانَ [مِن قابِلٍ]، وإمّا بِغُفرانِ اللّهِ ورَحمَتِهِ».

در آخرین جمعه ماه رمضان، خدمت پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله رسیدم. چون مرا دیدند، به من فرمودند: «اى جابر! این آخرین جمعه ماه رمضان است. با آن خداحافظى کن و بگو:
خداوندا! آن را آخرین روزه دارىِ ما در این ماه قرار مده، و اگر چنین قرار دادى، مرا آمرزیده قرار بده و محرومم مگردان!.
هر کس چنین بگوید، به یکى از دو نیکى مى رسد: یا به ماه رمضان آینده مى رسد، یا به آمرزش و رحمت خدا نایل مى شود».
فضائل الاشهر الثلاثه: ص ۱۳۹ ؛ بحارالانوار: ج ۹۸ ص ۱۷۲